Vroeg opgestaan vandaag, want het is stralend weer en een lange dag voor de boeg. Weten jullie nog dat wij een paar dagen terug door de sneeuw moesten ploeteren. Dat was op de “icefield parkway” die Jasper en Banff dwars door de Rocky Mountains verbind. Nou was toen inderdaad park-way, want door de sneeuw en mist hebben we de meest scenic route van dit deel van Canada gemist.

Dus, wij zouden wij niet zijn, als we niet gewoon dat stuk nogmaals gaan rijden. Niet helemaal, maar tot aan de Athabasca gletsjer. Maar goed, heen en terug is toch 425km, die man van de benzinepomp moet ook eten hé. Mocht die ijskap verder smelten is dat dus ook voor een deel aan mij te wijten, maar ik beloof dat ik in boskoop altijd op de fiets naar de bakker ga voortaan.

Zon en wolken wisselden elkaar af en als je af en toe stopt, iets drinkt, iets eet en….je ziet de prachtige omgeving is 425km een peuleschil, hebben er gewoon de hele dag over gedaan. Net voorbij het ICE field center, waar je een ticket kan kopen om met een soort stadsbus op spikes de gletsjer op te gaan, tegen het tarief van een week ibiza, zag Sylvia (wie anders) ook een inrit er tegenover. Stond niet dat je er niet in mocht, dus dan mag het. Ja hoor, zie het filmpje dan stop je gewoon op een parkeerplaats voor de Gletsjer.

Een nadeel is dan wel dan niemand je bovenbrengt. Was een straf stukkie omhoog (en je zit al op 2100 meter) en dat is te gek voor Sylvia, wandelstokken of niet, je moet het noodlot niet tarten. Oke, dan doen we het niet. Nee zegt ze, jij gaat gewoon, ik vermaak me hier wel. Oke dus, ik rugzak om, camera mee, fles water en een banaan. Ik ben al eerder gered door een banaan dus die gaat altijd mee.

Wat niet zo ver leek was toch best ver en hoog, maar stappie voor stappie, ik kwam er. Waanzinnig, helemaal stil, graad of 2 en net of je op een maanlandschap staat. Ik dacht nog even “a small step voor men, but a giant…..” ha ha. Even boven de ademhaling weer in normaal tempo gebracht, even rond gebanjerd boven en toen weer naar beneden. Supergaaf. Sylvia had mij zitten volgen met de verrekijker. Ik zeg, hoe kun je mij nou zien, er lopen wel 50 mensen die gletsjer op. Je bent de enige sukkel die in zijn korte broek naar boven gaat.

Oh ja, is waar, ik heb een principe…(ja ja, ik heb er wel meer). Op vakantie gaat er geen lange broek aan bij mij. Dus ook niet op een gletsjer. Doet Bear grill toch ook niet. Daarna een km of 40 op de terugweg een soort mega blokhutrestaurant langs de weg. Echte hotdog met zuurkool, pepers in t zuur etc. gegeten en toen weer de auto in. Op de heen weg had sylvia alvast alle uitzichtpunten voor de terugweg opgeschreven (je mag niet keren). Bow lake, prachtig, maar Peyto Lake (groenblauwe meer op de fotos) ongekend mooi.

Was nog een dingetje bij Peyto lake, ik zie de parkeerplaats, zegt Syl, 1 parkeerplaats verder, ja, maar dat is voor bussen en invalide die moeten dichtbij staan, die kunnen die 1,5 km naar boven (meer ligt in de bergen) niet lopen. Oh dat is nou jammer, nu zijn we er al. Niet eens op een invalide plek maar gewoon op 1 van de 2 parkeerplaatsen die voor gewone auto’s zijn, kunnen parkeren. Later bleek dit de gereserveerde plek voor de parkranger te zijn, zijn we toch ook een beetje….

Hierna nog wat uitzichtpunten langs de weg terug bezocht en toen weer terug naar de lodge, weer een topdag gehad. Wat we morgen gaan doen…geen idee, we hebben 1 dag niets ingepland, maar Sylvia Vonk kennende, zal ik wel weer ergens het berenbos worden ingestuurd. Google maps zou eigenlijk voor haar geblocked moeten worden.

Tot morgen,

John en Sylvia