Vanochtend heel rustig aan gedaan, we gingen pas om 11.00 uur de deur uit, natuurlijk langs de bakker en de benzinepomp. Tip, als ze “goodmorning John” tegen je gaan zeggen, dan weet je dat je vakantiebudget goed besteed wordt. Vandaag rijden we naar Kootenay nationaal park. Een waanzinnig natuurgebied met veel bergen, bossen en vooral veel water. En zoals Sylvia Vonk mij altijd verteld, waar water is, zijn dieren.

128 km is de eerste stop bij Numa falls de thomson rivier komt hier in een heel nauwe canyon bij elkaar en buldert er doorheen. Water is het mooiste natuurverschijnsel dat er is, kalm en azuurblauw/groen zoals lake Louise of wild stromend zoals de bergrivieren of vallend vanaf een waterval, zoals takakkaw falls eerder deze week, we vinden het fantastisch. (ik begin nu ook een beetje als Freek Vonk te lullen)…

Vanaf Numa falls is het 5 km verder naar Marble canyon, meer dan 70 meter diep op sommige plekken en door het pad te volgen steek je 5-6 keer de canyon over met onder je het bulderende water. Voordat we begonnen aan de trail nog wel even een waarschuwing dat er een Poema was gesignaleerd. Geen probleem, die maak je volgens mij net zo klaar als gestoofde kip. Ons krijg je niet gek. Na een dikke 1,5 uur bergje op en bergje af, kwamen we weer bij de auto. Die auto ziet er overigens uit alsof we Parijs-Dakar hebben gereden. Hebben m al een keer in de wasstraat gedaan, maar ja, Sylvia wil steeds die bospaadjes in voor die beren, dus door de wasstraat heb ik opgegeven.

De ramen van de auto, ja die staat ze elke ochtend wel te poetsen bij de benzinepomp, anders kan ze haar beertjes niet spotten, ’t is toch verschrikkelijk met die vrouw. Maar goed, eerst maar broodje eten, is al half vier inmiddels. Sylvia zegt, wat doen we….oh jee…Als Sylvia zegt wat doen we, dan is het voor haar allang duidelijk wat we gaan doen, maar ze doet het voorkomen of ik ook nog een keuze kan maken. Gaan we dezelfde weg terug, of rijden we heel Kootenay park door naar radium hotsprings en dan vandaar terug naar onze lodge in Golden. Ik probeerde nog te zeggen, is wel 50 km verder he…. Ja, maar dan hoef je niet langs de wegopbreking bij Lake Louise (is 10 min. Extra maar goed). Ze had gelezen dat er extreem veel beren op de weg naar Radium hotsprings in Kootenay park te spotten waren. Daat gaat dit natuurlijk om.

Jij met je berenobsessie. Maar prima, de zon schijnt, je bent zo’n beetje de enige op de weg, wij met 80 km per uur die 155km door dat park afgelegd. Je gelooft het niet, maar opeens roept ze, stoppen, stoppen, je denkt minstens dat er een bus met kinderen het ravijn is ingereden, je schrikt je het apelazerus. Terug, terug….eh oke, ik 200 meter in zijn achteruit door de berm (vluchtstrook was er niet) gereden, ja hoor, een beer. Ik had m niet gezien, weet niet hoe ze het doet. Zie het filmpje en de foto’s.

Ben je nou klaar met die dieren spotten, eh…nee zegt ze, morgen gaan we toch de andere kant op? Ja, dat klopt, hoezo, daar zitten veel grizzly beren…..ik denk zo maar dat ik morgen laat thuis ben.
We waren pas half 7 in de lodge, gebakken piepers, wat groente en steakje gegeten. Lezen we net in een brochure die hier ligt dat op 700 meter er een Berenopvang is. Daar kun je voor (verslik je niet) 75 dollar per persoon midden in een omheind stuk bos, beren in hun natuurlijke habitat zien. Ik zeg tegen Sylvia, ik weet het niet hoor, maar volgens mij krijg ik nu al 150 dollar van jou. 75 vorige week en 75 vandaag.

Groet, tot morgen,

John en Sylvia